Het 15 miljoen jaar oude fossiele ei dat Hanneke en Bert tijdens de Beaglereis vonden, is nog tot en met 1 november te zien in Naturalis. Het ligt samen met de slijptol waarmee het is uitgeboord in de tentoonstelling Expeditie Darwin.
De VPRO-aflevering met de vondst is hier te zien: Deel 3 - De vulkaan en het ei
Presentatie van het ei in De Wereld Draait Door
donderdag 1 oktober 2009
Bijzondere Beagle ervaring in Hanneke's eigen woorden
(Bron: Bionieuws)
De zon schijnt volop als ik in de haven van Funchal (Madeira) aan boord van de Quadrifoglio stap, maar eenmaal onderweg slaat het weer snel om. 19 uur later rijst in de verte onze bestemming uit zee op. Selvagem Grande. In tegenstelling tot zijn naam slechts een paar vierkante kilometer groot, maar wat een eiland! Afgelegen, rauw en onherbergzaam en met slechts een zeer beperkte flora en fauna een prachtig voorbeeld van eilandbiogeografie in de praktijk. De strandafzettingen waar we naar op zoek zijn liggen ingeklemd tussen dikke pakketten basalt met loodsteile hellingen en scherpe rotsen. Terwijl ik met handen en voeten achter Bert aan het zigzaggende pad tegen de helling beklim, luister ik naar zijn waterval van kennis, ervaring en anekdotes. Ik schrik van een cagarra (Calonectris diomedea) kuiken dat op luide toon laat weten dat zijn nest niet dient als steun voor tweebenigen op steile rotswanden. We passeren de enige zoetwaterbron op het eiland maar Mauritzio, de eilandwachter, waarschuwt dat het water niet te drinken is. Bovenop het plateau is het droog en dor, en tussen het ijskruid liggen her en der resten van kanonnen, herinneringen aan de vroegere strijd tussen Spanje en Portugal over het eigendom van deze eilandengroep. Aan de rand van het plateau gekomen wijst Mauritzio langs de rotswand naar beneden. ‘Daar beneden moeten jullie zijn’. Ik kijk hem enigszins verbaasd aan, maar hij maakt geen grapje. Bert is verrukt, dit is de plek waar hij 30 jaar eerder ook geweest is! De witte strandzandlaag is bij nader onderzoek minder fossielrijk dan dat we dachten, maar de vondst van een bijna compleet ei is meer dan dat we hadden durven hopen.
De zon schijnt volop als ik in de haven van Funchal (Madeira) aan boord van de Quadrifoglio stap, maar eenmaal onderweg slaat het weer snel om. 19 uur later rijst in de verte onze bestemming uit zee op. Selvagem Grande. In tegenstelling tot zijn naam slechts een paar vierkante kilometer groot, maar wat een eiland! Afgelegen, rauw en onherbergzaam en met slechts een zeer beperkte flora en fauna een prachtig voorbeeld van eilandbiogeografie in de praktijk. De strandafzettingen waar we naar op zoek zijn liggen ingeklemd tussen dikke pakketten basalt met loodsteile hellingen en scherpe rotsen. Terwijl ik met handen en voeten achter Bert aan het zigzaggende pad tegen de helling beklim, luister ik naar zijn waterval van kennis, ervaring en anekdotes. Ik schrik van een cagarra (Calonectris diomedea) kuiken dat op luide toon laat weten dat zijn nest niet dient als steun voor tweebenigen op steile rotswanden. We passeren de enige zoetwaterbron op het eiland maar Mauritzio, de eilandwachter, waarschuwt dat het water niet te drinken is. Bovenop het plateau is het droog en dor, en tussen het ijskruid liggen her en der resten van kanonnen, herinneringen aan de vroegere strijd tussen Spanje en Portugal over het eigendom van deze eilandengroep. Aan de rand van het plateau gekomen wijst Mauritzio langs de rotswand naar beneden. ‘Daar beneden moeten jullie zijn’. Ik kijk hem enigszins verbaasd aan, maar hij maakt geen grapje. Bert is verrukt, dit is de plek waar hij 30 jaar eerder ook geweest is! De witte strandzandlaag is bij nader onderzoek minder fossielrijk dan dat we dachten, maar de vondst van een bijna compleet ei is meer dan dat we hadden durven hopen.
Tot onze blijde verrassing vertelt Sybren van de VPRO ploeg dat de Beagle zelf ons komt ophalen. Wat een geweldige ervaring om die avond de lichtjes van dat grote schip in de baai te zien verschijnen. Vanaf het achterdek van de Beagle vervaagt Selvagens Grande langzaam. Je moet wel gek zijn om hier te komen. Tenminste een hagedis heeft het tot verstekeling geschopt, ondanks onze verwoede pogingen om onze bagage hagedis-vrij te houden. Nog zo’n mooi voorbeeld van eilandbiogeografie. Dag Selvagens, tot over 30 jaar.
Abonneren op:
Posts (Atom)
